چند نکته در باب شادی
- اصل شادی و سرور در اسلام اشکال ندارد اگر با رعایت حدود و ثغور آن باشد بطوریکه آفتی نداشته باشد
- شادی و خوشحالی به هر قیمتی که شد درست نیست خودت رو بگذار جای کسی که دارید مسخره اش می کنید خوبه واقعا
تا توانی دلی بدست آور دل شکستن هنر نمی باشد - فرح و سرور دو جور داریم ممدوح و مذموم سرور ممدوح جایی است که علت عقلایی دارد یک حادثه خنده دار اتفاق افتاده به آن بخندیم اما شادمانی غیر آن ناپسند است. (مفردات راغب اصفهانی در ماده اسف)
- یکی از آفات مزاح و شوخی، اینست که بجای اینکه باعث خوشحالی بشه موجبات ناراحتی مخاطب را فراهم می کند و این مردم آزاری است و حرام
- ادخال سرور در قلب برادر دینی طبق احادیث از بهترین اعمال است البته گاهی این خوشحال کردن به عمل است و کمک مالی و غیره و گاه به شوخی زبانی گفتم هوایِ میکده غم می‌بَرَد ز دل گفتا خوش آن کَسان که دلی شادمان کنند.
- شوخی با زن نامحرم حرام است و عموما توجه ندارند
- البته همیشه حزن هم بد نیست مثلا اندوهی که برای گناهان و عقب ماندگیهای گذشته انسان بخورد سازنده است و مفید و بد نیست
- بخصوص حزن در ماتم اهل بیت علیهم السلام که ظاهرش حزن و گریه و عزا ست و لی در حقیقت سرور و خوشحالی و سبکی است دیدی تا حالا بعد از روضه چقدر سبک میشی میای بیرون چون سیم وصل شده و باطری شارژ شده پس در واقع باید خوشحال باشد نه ناراحت دیگران هم عیب نگیرند که شما سال تا دوازده ماه در حال عزاداری و گریه و ماتم هستید نه این حقیقتش شادمانی است.
- برخی گمان دارند که فقط خنده بر هر درد بی درمان دواست. در صورتیکه اصل شعر اینطور است گریه بر هر درد بی رمان دواست البته بستگی به تفسیر از شعر دارد اگر منظور از خنده نشاط در زندگی و نادیده گرفتن شکستها و امیدبخشی باشد درست است ولی اگر خندیدن هرزه باشد مطمئنا غلط است. اما گریه اگر در برخی مشکلات شدید انسان گریه کند سبک میشود و استرس روانی کاهش پیدا میکند و این برای انسان نافع است بخصوص اگر هدفمند باشد و برای مصیبتهای اهل بیت علیهم السلام یا برای دور ماندن از حبیب واقعی باشد (بخاطر کثرت گناهان)
- قهقهه در اسلام موجب خشم خداوند معرفی شده است لذا هرکس با صدای بلندخندید باید این ذکر را به زبان جاری کند (اللهم لاتمقتنی)
- اگر پیامبر مهربان و بزرگ می خواهید الگو بگیرید خنده پیامبر تبسم بوده است نه بیشتر الإمامُ علیٌّ علیه السلام : کانَ ضِحکُ النبیِّ صلى الله علیه و آله التبسُّمَ ، فاجتازَ ذاتَ یومٍ بِفِئَةٍ مِن الأنصارِ و إذا هُم یَتَحَدَّثُونَ و یَضحَکُونَ بِمِل ءِ أفواهِهِم، فقالَ : یا هؤلاءِ، من غَرَّهُ مِنکُم أمَلُهُ و قَصَرَ بهِ فی الخَیرِ عَمَلُهُ، فَلْیَطَّلِعْ فی القُبورِ و لْیَعتَبِرْ بِالنُّشُورِ، و اذکُرُوا المَوتَ فإنّهُ هادِمُ اللذّاتِ . خنده پیامبر صلى الله علیه و آله لبخند بود . روزى بر گروهى از انصار گذشت که با هم صحبت مى کردند و قاه قاه مى خندیدند ، حضرت فرمود : اى جماعت! هر یک از شما که آرزو فریبش داده و در کار خیر کوتاهى کرده است ، باید سرى به گورستان زند و از برانگیخته شدن مردگان عبرت گیرد. و به یاد مرگ باشید ، که یاد مرگ لذّتها را در هم مى شکند .
- شوخی و مزاح هم آفت دارد هم برکات باید با هشیاری تمام مزاح کرد تا دلی رنجانده نشود تخریب شخصیت نشود گناهی در بر نداشته باشد اما اگر شوخی سالمی باشد مطمئنا از نظر اسلام ممدوح است. از امیرالمؤمنین«علیه‌السلام» نقل است که فرموده‌اند: «اَلْمُؤمِنُ هشٌّ بَشٌّ بَسّام»[6] مؤمن مسرور و بشاش خنده‌روست.
- مواظب باشیم خنده به ما نخندد و ان وقتی است که بجای سعادت، شقاوت برای ما بخرد
