بسم الله الرحمن الرحیم
چه کسی برای جامعه مفید واقع می شود ؟مردم به چه کسی محبت می ورزند؟
برخی روایات مومنین را تشویق به عزلت و گوشی نشینی می کند و از هم نشینی با مردم بر حذر می دارد و آن را باعث نجات از شرور و آفات آنها می داند و برخی روایات مثل روایت (المومن مالوف و لا خیر فیمن لا یالف و لا یولف) تشویق به ارتباط با مردم می کنند آیا این تناقض گوئی نیست؟
هر کدام مربوط به موقعیتی است.
انس گرفتن با مردم برای استفاده ی مردم از عالم و انسان نافع برای جامعه است و عزلت از مردم بمعنای این است که جامعه بالاخره خالی از افراد لا ابالی و آزاد نیست که دست به بسیاری از گناهان می زنند همنشینی با آنان ممکن است ضرری متوجه انسان کند طبق حکم عقل و عرف و شرع بر حذر بودن از چنین انسان هایی لازم و ضروری به نظر می رسد . در حقیقت عزلت ، عزلت از کارهای زشت و لغو و بیهوده و پیامدهای آنهاست و انس و ارتباط به هدف نفع رسانی به مردم و انجام واجبات اجتماعی مانند ارشاد انسان جاهل و امر به معروف و دفاع از مظلوم و غیره می باشد.
به تعبیر دیگر:
اگر انسان عالم و کار شناس باشد ولی گوشه انزوا را بر میدان خدمت ترجیح دهد علم او نافع نخواهد بود چه بسا در برخی موارد حتی برای خود نیز نفعی نداشته باشد همچنین کسی که آماتور باشد و یا خرابکار حضور او گرهی از کار کسی نمی گشاید بنا براین فردی به درد جامعه می خورد که کارشناس و مردمی باشد اهل انس با مردم باشد به همین جهت شرط ایمان را در احادیث اهل بیت انس گرفتن با مردم قرار داده اند البته این به معنای ارتباط غیر لازم و رها کردن خود در بین برخی از مردم خطا کار و لاابالی نیست که این معنی نیز در روایات نهی شده و تشویق به عزلت شده است.
اکتفا به ارتباط ضروری در این دوره زمانه پرفتنه در حالت عادی مطلوب است مگر اینکه وظیفه واجب ارشاد و غیره به میان بیاید!
قابل توجه اینکه هم جنبه افراط هم دره تفریط قربانی هایی گرفته است.
مبلغ موفق کسی است که دلسوز هدایت امت است و روشمند و هشیار مردم را به سمت دیانت جذب می کند و با کسانی که به هیچ صراطی مستقیم نیستند قطع ارتباط می کند
