نکاتی چند از دریای فضائل حضرت ابوطالب علیه السلام
۱. ایشان از مدتها قبل از نبوت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم و وصایت علی علیه السلام اطلاع داشتند و به آن ایمان داشتند
عَنِ اَلْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ یَقُولُ: لَمَّا وُلِدَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فُتِحَ لآِمِنَةَ بَیَاضُ فَارِسَ وَ قُصُورُ اَلشَّامِ فَجَاءَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ أَسَدٍ أُمُّ أَمِیرِ اَلْمُؤْمِنِینَ إِلَى أَبِی طَالِبٍ ضَاحِکَةً مُسْتَبْشِرَةً فَأَعْلَمَتْهُ مَا قَالَتْ آمِنَةُ فَقَالَ لَهَا أَبُو طَالِبٍ وَ تَتَعَجَّبِینَ مِنْ هَذَا إِنَّکِ تَحْبَلِینَ وَ تَلِدِینَ بِوَصِیِّهِ وَ وَزِیرِهِ . ( الکافی , جلد۱ , صفحه۴۵۴)
۲. بعد از آمدن دشمنان و جمله من (هرگز تو را خوار و بی یار نمی گذارم )
إِنَّ أَبَا طَالِبٍ قَالَ لَهُ فِی اَلسِّرِّ لاَ تَحْمِلْنِی مِنَ اَلْأَمْرِ مَا لاَ أُطِیقُ فَظَنَّ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ أَنَّهُ قَدْ بَدَا لِعَمِّهِ وَ أَنَّهُ خَاذِلُهُ وَ أَنَّهُ قَدْ ضَعُفَ عَنْ نُصْرَتِهِ فَقَالَ یَا عَمَّاهْ لَوْ وُضِعَتِ اَلشَّمْسُ فِی یَمِینِی وَ اَلْقَمَرُ فِی شِمَالِی مَا تَرَکْتُ هَذَا اَلْقَوْلَ حَتَّى أُنْفِذَهُ أَوْ أُقْتَلَ دُونَهُ ثُمَّ اِسْتَعْبَرَ فَبَکَى ثُمَّ قَامَ یُوَلِّی فَقَالَ أَبُو طَالِبٍ اِمْضِ لِأَمْرِکَ فَوَ اَللَّهِ مَا أَخْذُلُک أَبَداً .
۳. تصریح در اشعار به نبوت حضرت با تاکیدات فراوان
قِیلَ لَهُ إِنَّهُمْ یَزْعُمُونَ أَنَّ أَبَا طَالِبٍ کَانَ کَافِراً فَقَالَ کَذَبُوا کَیْفَ یَکُونُ کَافِراً وَ هُوَ یَقُولُ
أَ لَمْ تَعْلَمُوا أَنَّا وَجَدْنَا مُحَمَّداً نَبِیّاً کَمُوسَى خُطَّ فِی أَوَّلِ اَلْکُتُبِ
وَ فِی حَدِیثٍ آخَرَ کَیْفَ یَکُونُ أَبُو طَالِبٍ کَافِراً وَ هُوَ یَقُولُ
لَقَدْ عَلِمُوا أَنَّ اِبْنَنَا لاَ مُکَذَّبٌ لَدَیْنَا وَ لاَ یَعْبَأُ بِقَوْلِ اَلْأَبَاطِلِ
وَ أَبْیَضَ یُسْتَسْقَى اَلْغَمَامُ بِوَجْهِهِ ثِمَالُ اَلْیَتَامَى عِصْمَةٌ لِلْأَرَامِلِ بحار جلد۳۵ , صفحه۱۳۶
۴. مقام شفاعت ایشان از زبان امیر المومنین علیه السلام
