عنوان: سرمایه سوزان یا گنجینه جانان؟ چوگانبازی عاقلانه در میدان مجازی
ای جوانانِ سرمایه‌دارِ روزگار!
آیا این صفحات نورانی گوشی، همانا آینه‌دارِ رویاهای شماست، یا بی‌صدا، گوهرِ عمرتان را می‌دزدد؟!
حیرانم از دسته‌ای که چشم بسته، گنجینه بی‌بدیل جوانی را در این گذرگاهِ پرپیچ‌وخم به باد می‌دهند، گویی سنگِ کفِ رودخانه‌ای بی‌پایان است!
نکته اینجاست: این میدانِ به ظاهر بی‌آزار، شمشیری است دو دم؛ یک دمش بال‌های پرواز به تو می‌بخشد، دم دیگرش ریشه‌های وجودت را می‌کَنَد!
عاقل آن است که بداند: هر ثانیه‌ای در این سیر، بخششی است نابخشودنی از گنجینه جوانی!
پرسشِ هماره: "این لحظه زرین، در کدامین ترازو می‌افتد؟ ترازوی سعادت یا خسران؟"
بدان و آگاه باش! آسیب، تنها دزدِ وقت نیست؛ زهرِ تدریجیِ شادی‌های پوچ است که شادابیِ روح را می‌میراند و ایمان را می‌خاراند!
ای هوشمندِ بصیر! مپندار که آنچه می‌بینی، همه حقیقتِ ماجراست!
پشتِ پرده‌ی این نمایشِ رنگین: مارهای خوشخط‌وخالِ هوس می‌خزند و عنکبوت‌های سودجو تار می‌تنند!
عاملِ پنهانِ کار کیست؟ نفسِ سرکشِ تو؟ طمعِ سازندگان؟ یا شیطانِ رانده‌شده؟
آری! این میدان، آزمونگاهِ دیدِ توست: آیا سطح را می‌بینی یا عمق را؟
پس چگونه راننده‌ای هوشیار باشیم، نه بازنده‌ای غافل؟
راهش، چوگانبازیِ حکیمانه است:
۱. تشنۀ حقیقی باش، نه تشنۀ سیراب‌نشده! هدف از ورودت را مشخص کن؛ علم؟ ارتباط سالم؟ نه سیرابیِ کاذبِ هوس!
۲. زرهِ "نه" بپوش! در برابر طوفانِ اغوا و گردبادِ وقت‌خواری ایستادگی کن.
۳. تهدید را به سپر تبدیل کن! آن کلیپِ انحرافی، اخگری است برای افروختن آتشِ غیرتِ دینی‌ات! آن بازیِ وقت‌گیر، زنگِ بیداری است برای ساختن برنامه‌ای فولادین برای وقت!
این است هنرِ مردانِ میدان!
پس ای نگهبانِ گنجِ جوانی!
حاصل سخن: این فضایِ پهناور، همچون دریایی است ژرف؛ گهربار است برای غواصِ هوشیار، کشنده است برای شناگرِ بی‌محتاط!
هشیار باش! شبکه‌بین باش! چوگان‌زنی چیره‌دست باش!
تصویرِ فردایی روشن:
کاش آن روز که دستِ پیری بر شانه‌ات افتاد، یا پایِ حساب ایستادی، چشم‌درچشمِ گذشته، لبخندی از سرِ رضایت زنی، نه آهی از سرِ حسرت!
که گفتی: "عمرم را نه باد برد، نه دزد! من خود، گوهر به گوهر، در صندوقِ ابدیت اندوختم!"
فراخوانِ پایانیِ نورانی:
برخیز!
چشمانِ بصیرت را بگشای!
نقشه‌ی گنجِ وجودت را بکش!
و در این میدانِ مجازی، چنان سرفراز و سربلند بچرخان، که هم‌نفس‌ات بگوید: "هان! این جوان، چوگان‌بازِ عصرِ خرد است!"
