قال الصادق (علیه السلام): «أحب الناس إلى الله أسخاهم کفا، و أسخى الناس من أدى زکاة ماله» (الوسائل 9: 12، ب 1 ممّا تجب فیه الزکاة، ح 6)
فرمود: دوست داشتنی ترین انسان نزد خداوند عالم با سخاوت ترین است و سخاوتمندترین انسان کسی است که زکات مالش را بدهد
مال یعنی سرمایه
هرکسی هر ثروتی که دارد زکاتش را بدهد دنیا بهشت می‌شود
یکی کشاورزی دارد زکات محصولات و غلات و حیوانات خود را بدهد
دیگری ثروت و پول دارد خمس و زکات مالش را بدهد تا دیگران نیز در آسایش زندگی کنند (حس وظیفه‌شناسی نسبت به خدای خود و حس نوعدوستی نسبت به همنوعان خود داشته باشد.)
سومی ثروتش آبروی اوست از آبرو برای مومنین و خداجویان (همکیشان خود) خرج کند
چهارمی سرمایه اش علم اوست زکات علم خود را به اهلش بدهد و برای آنها هزینه کند
دیگری سرمایه اش تجربه اوست از ثروت خود برای نیازمندان به آن بی دریغ خرج کند و مشورت بدهد
یکی ثروتش عقل اوست مشورت بدهد و برای فقرا خرج کند
دیگر شهروند کم عقل و کم تجربه و فقیر و گدا و کم سواد و جاهل باقی نماند تا بخواهد آسیبهای اجتماعی را دامن بزند
بخل و امساک را خداوند دوست ندارد بخشش و سخاوت و جود را خداوند دوست میدارد.
(خداوند با فرمول و فرایند همبستگی اجتماعی، جامعه‌سازی و تمدنسازی می‌کند )
