مقام حضرت زهرا سلام الله علیها

بسم الله الرحمن الرحیم

کتابهای مفصلی در عظمت و جایگاه سترگ بی بی دو عالم شفیعه محشر و صدیقه کبری و آفتاب درخشان اهل بیت و پناهگاه امامان علیهم السلام نگاشته شده است اما این همه نمی است از یمی

دختری که مادر پدرش لقب یافت

دختری که بارها حبیب خدا و سید انبیاء خود را فدای او معرفی کرده اند و فرمودند فداها ابوها

مادری که پیشوایان دین که خود پیشوای عالم اند از او الگو می گیرند

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله و سلم: «یا فاطِمَةُ، مَنْ صَلّی عَلَیک، غَفَرَ اللّهُ لَهُ، وَأَلْحَقَهُ بی حَیثُ کنْتُ مِنَ الْجَنَّةِ.»بحار الانوار، ج 43، ص 55
آثار محبت به حضرت زهرا (س) در روایات

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به سلمان فرمود: ای سلمان! محبت فاطمه در صد جا سودمند است که آسان ترین آنها هنگام مرگ و ورود به قبر، هنگام سنجش اعمال و بر انگیخته شدن و گذر از پل صراط و محاسبه اعمال است.

مَنْ اَحَبَّ فاطِمَةَ ابْنَتِی فَهُوَ فِی الجَنَّةِ مَعی وَ مَنْ اَبْغَضَها فَهُوَ فِی النَّارِ یا سَلمانُ حُبُّ فاطِمَةَ یَنْفَعُ مِائَةً مِنَ المَواطِن اَیْسَرُ تِلْکَ المَواطِنِ المَوتُ والقَبْر و المیزانُ والصِّراطُ والُمحاسَبَةُ فَمَنْ رَضِیَتْ عَنْهُ اِبنتی رَضِیتُ عَنْهُ وَ مَنْ رَضِیتُ عَنْهُ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ وَ مَنْ غَضِبتُ عَلَیْهِ غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِ یا سلمانُ وَیلٌ لِمَن یَظْلِمُها وَ یَظْلِمُ بَعلَها وَ وَیلٌ لِمَن یَظْلِمُ ذُرِّیَّتَها.»

امام صادق علیه السلام به شخصی که نام دخترش را فاطمه گذاشته بود، فرمود:

«... اذا سمیتها فاطمة فلا تسبها و لاتلعنها ولاتضربها; (8) حالا که نام او را فاطمه گذاشته ای، پس دشنامش مده، نفرینش مکن و کتکش مزن »

شعری جانسوز در شهادت حضرت دردانه عالم سلام الله علیها

از لاله زار توحید آتش زبانه می‌زد

گل گشته بود پرپر، بلبل ترانه می‌زد

در گلشن ولایت، یک نوشکفته گل بود

گر می‌گذاشت گلچین، آن گل جوانه می‌زد

من ایستاده بودم دیدم که مادرم را

دشمن گهی به کوچه، گاهی به خانه می‌زد

گاهی به پشت و پهلو گاهی به دست و بازو

گاهی به چشم و صورت گاهی به شانه می‌زد

گردیده بود قنفذ هم‌دست با مغیره

او با غلاف شمشیر این تازیانه می‌زد

وقتی که باغ می‌سوخت، صیاد بی مروت

مرغ شکسته پر را در آشیانه می‌زد

با چشم خویش دیدم جان دادن پدر را

از ناله‌ای که مادر در آستانه می‌زد

این روزها که می‌دید موی مرا پریشان

با اشک دیده می‌شست با دست، شانه می‌زد

هنگام شرح این غم، از قلب زار «میثم»

مانند خانه ما آتش زبانه می‌زد

غلامرضا سازگار