متن مقتل شهادت علی اکبر
علی اکبر اولین نفر از بنی هاشم است آمد مقابل امام باحیا وعفاف سر را پایین انداخت و با ادب تمام از پدر اجازه میدان گرفت ، حضرت اجازه فرمود، آنگاه با ناامیدى نگاهى به او نمود و در حالى که چشم از جوان برگرفته بود گریست ،
و عرضه داشت : خدایا بر این گروه شاهد باش ، همانا جوانى در مقابل آنهاست که در خلقت ظاهرى و صفات باطنى و منطق از همه به پیامبر شبیه تر است ، ما هرگاه مشتاق پیامبرت مى شدیم ، به صورت او نگاه مى کردیم ، بارالها برکات زمین را از آنها رفع کن . میان آنها تفرقه انداز و آن ها را پاره کن و حاکمان را هرگز از ایشان خشنود مکن
على اکبر روانه میدان شد بر دشمنان حمله برق آسایی کرد، عده بسیارى از آنها را کشت ، به گونه اى که فریاد از جمعیت بر آمد، سپس در حالى که هفتاد نفر را به هلاکت رساند و جراحات بسیار بر بدنش وارد آمده بود، به نزد پدر بازگشت و عرض کرد: پدر جان تشنگى مرا کشت ، سنگینى این آهن (زره ) مرا از کار انداخته است ، آیا جرعه آبى هست که با آن بر این دشمنان قوت یابم ؟
سیدالشهداء با شنیدن این کلمات گریست (آب کمترین چیزى است که یک فرزند از پدر مطالبه مى کند، تا چه رسد به على اکبر آن هم با کیفیت در مقابل امام حسین علیه السلام ) حضرت فرمود: وا غوثاه ، پسرم اندکى نبرد کن ، بزودى جدت محمد را ملاقات مى کنى ، با جام خود شربتى به تو مى دهد که هرگز تشنه نشوى .
در برخى روایات آمده است حضرت فرمود: پسرم زبانت را بیاور، زبان او را مکید و انگشتر خویش به وى داد و فرمود این را در دهان بگیر و به نبرد با ایشان برو،
على اکبر به میدان آمد، نبردى سخت نمود، فَضَرَبهُ على مَفْرَقِ رأسه ضَرْبَةً صرعَتْهُ وضربه النّاس بأسیافهم ، فاعتنق فرسه فاحتمله الفَرسُ إلى مُعسکرِ الأعداء فقطّعوهُ بسُیوفهم إرْباً إرْباً(1) ، فلمّا بلغَت روحه التّراقی قال رافعاً صوتَهُ : یا أبتاهُ هذا جَدّی رسول الله قد سَقانی بکأسه الأوفى شِرْبةً لا أظمأ بعدها أبداً وهو یقولُ العَجَل العَجَل فإنّ لک کأساً مذخورةً حتّى تَشْرَبها السّاعة فجاء الحسین حتّى وقف علیه ووضع خدّه على خدّه وهو یقول : قَتَل اللهُ قَوْماً قتلوک ما أجْرأهُم على الرّحمن وعلى انتهاک حُرْمَةِ الرّسول ، وانهَمَلَتْ عیناهُ بالدّموع ثمّ قال : على الدّنیا بَعْدَک العَفَا(2)
ظالمى با شمشیر بر فرق سرش کوبید، على اکبر خم شد و گردن اسب را با دو دست گرفت ، اسب ایشان را به طرف لشکر دشمن برد، آنقدر با شمشیر بر او زدند که او را پاره پاره نمودند در آخرین لحظه صدا زد: اى پدر این جد من ، رسول الله است که با جام خود مرا به گونه اى سیراب کرد که هرگز تشنه نشوم ، به شما هم مى گوید بشتاب بشتاب ، براى شما هم جامى آماده کرده است تا اکنون بنوشى ،
در این هنگام بود که صداى گریه سیدالشهداء بلند شد، با اینکه تا آن موقع کسى صداى گریه حضرت را نشنیده بود، و فرمود: خداوند بکشد گروهى که تو را کشتند، اینها چقدر بر خداوند و هتک حرمت پیامبر جراءت کردند، سپس در حالیکه اشک از چشمهاى حضرت سرازیر بود فرمود: على الدنیا بعدک العفا ، دنیا پس از تو ارزشى ندارد. در این هنگام زینب کبرى با عجله بیرون آمد و فریادکنان خود را بر روى على اکبر انداخت ، امام حسین خواهر را به خیمه بازگرداند و به جوانان فرمود: برادر خود را به سوی خیمه ها ببرید،
پس بیامد شاه اقلیم الست بر سر نعش على اکبر نشست
سرنهادش بر سر زانوى ناز گفت کى بالیده سرو سرفراز
این بیابان جاى خواب ناز نیست ایمن از صیاد تیرانداز نیست
خیز تا بیرون از این صحرا رویم نک بسوى خیمه لیلا رویم
بیش از این بابا دلم را خون نکن زاده لیلا مرا مجنون مکن
رفتى و بردى ز چشم باب خواب اکبرا بى تو جهان بادا خراب
