بعضی از طلاب از روی صفا و حس مسئولیت پذیری که دارند و دلسوزی که باید داشته باشند نسبت به
هدایت مردم به سمت دینداری و خداباوری و اصلاح رفتار آنها
می گویند برویم سینما تا جوانان و دیگران را به سمت دینداری دعوت کنیم
اما ظاهر این امر
مانند کسی است که می خواهد غرق شده در باطلاق را نجات دهد خود را بخاطر او درون باطلاق می اندازد و در کام مرگ فرو می رود
باید حد و مرز امر به معروف و نهی از منکر را شناخت چقدر است؟
آیا انسان باید خود را بخاطر دیگران تا این حد تنزل دهد؟ آیا چنین چیزی وظیفه ماست؟
حضرت امیر المومنین علیه السلام می‌فرماید:
انی لا اری اصلاحکم بافساد نفسی
من خودم را بخاطر شما فاسد و خراب نمی کنم اگر با همین توصیه های که میکنم آمدید خوش آمدید اما اینکه من خودم را بخاطر شما این مقدار تنزل بدهم نه
قرآن کریم نیز می فرماید
علیکم انفسکم بر شما باد به خودتان
کلاه خودت را سفت بگیر باد نبره
